Είδα σου κόψαν τα φτερά!
ένιωσα τον βίαιο ακρωτηριασμό σου.
μα φώναξα,ούρλιαξα τόσο βουβά!
πρόλαβα να τινάξω το σώμα μου,να φύγει ο πόνος,γιατί κι εμένα μ΄άφησαν χωρίς φτερά
Κι όμως, τινάζομαι ακόμα από συνήθεια,σαν να προσπαθώ ξανά να ανοίξω τα κομμένα μου φτερά.
Κάποτε,τ΄άνοιγα μ ένα τίναγμα τόσο κομψό,τόσο αποφασιστικό,μια απλή κίνηση ελευθερίας!
Μα τώρα το τίναγμα έγινε μια μάταιη προσπάθεια να καλύψω την απώλεια.
θα συνεχίσω να τινάζομαι,γιατί είμαι προορισμένη να πετάω!
Ακόμα κι αν αυτή η κίνηση φαίνεται σαν ένας άσταλος τρυγμός του σώματος σαν μια ελάχιστη επιληπτική αντίδραση,
με ορθό το σώμα δεν θα ξεχάσω να τινάζω τον πόνο
Που πήγε το τίναγμά σου άνθρωπε?
Δεν θες να το θυμάσαι?μήπως ακόμα φοβάσαι?
Φοβάσαι πως θα σε πουν άτσαλο,άγαρμπο..γι αυτό ξέχασες να αντιδράς?
Μα δεν βλέπεις πως έτσι βρίσκεις τον τρόπο ακόμα να πετάς?
Μα δεν βλέπεις τα πουλιά που ακόμα τινάζονται πριν πετάξουν?
Δες,δες! πως τινάζονται και πως πετούν μακρυά,δες τα μέχρι εκεί που το μάτι τα χάνει..
Τοτε θα νοσταλγήσεις θα θυμηθείς πως αν τιναχτείς αν αντιδράσεις θα νιώσεις πως είναι να χάνεσαι ξανά.
να χάνεσαι ψηλά,να φτάνεις εκεί που το μάτι των άλλων δεν θα μάθει ποτέ τον προορισμό σου...
Β.Χ.
