 |
| photo by Ansel Adams |
Παει καιρός, που "έγινε η απώλεια συνήθειά μας". Μα αυτή μου λες, δεν είναι μια απώλεια σαν όλες τις άλλες είναι ακρωτηριασμός της ελευθερίας μας και αργός υπνωτισμός του εαυτού μας. Παει καιρός που είχα να ψάξω την ιδέα. Πήρα λοιπόν τους δρόμους με δυο αλλαξιές στην νάϋλον σακούλα και συνάντησα τους παλιούς μου γνώριμους. Μήπως κι έτσι, αλλάξω την αιχμαλωσία που ο καιρός με προστάζει να διαλέξω. Να ψάξω τον εαυτό μου στα μάτια των άλλων. Να κάνω έναν περίπατο, οχι στον μονόδρομο που με είχαν βάλει να ακολουθήσω, αλλά στον λαβύρινθο του κόσμου εκεί έξω. Μόνο που το τέρας δεν ήταν άλλο από τον ίδιο μου τον εαυτό. Έτσι κατάλαβα, πως ο κόσμος δεν έχει δρόμους, μήτε λαβύρινθους. Ο κόσμος είναι εκεί, είναι εδώ.. Στην ολότητά του, τίποτ'άλλο από μια λέξη που μετουσιώνει την ύπαρξή του στο χώρο που εσύ θα ορίσεις.Τους δρόμους και τις πορείες που θα ακολουθήσεις, εσύ καθορίζεις να τις κάνεις ευθείες, κύκλους ή αδιέξοδα κι εκεί που θα φτάσεις δεν θα σε περιμένει κανείς. Θα μείνεις μόνος για να λησμονήσεις αυτό που είχες παραλείψει,το θάρρος και την τόλμη σου.
Αυτά συλλογίστηκα κι όταν γύρισα, τίποτα δεν είχε γράψει κανείς στην άσπρη κόλλα που είχα αφημένη πάνω στο γραφείο, δεν την είδε; Θα λεγα καλύτερα πως δεν τόλμησε. Κανείς δεν τόλμησε, να γράψει την αλήθεια κι ακόμα χειρότερα κανείς δεν είχε το θάρρος να την ξαστομίσει. Ένιωσα πως δεν είχα ανάγκη την ιδέα, ούτε να δεσμεύσω τον εαυτό μου να την βρεί. Τι να σου κάνει η ιδέα! Στις μέρες μας κι αυτή έχει γίνει μια δέσμευση, για να δικαιολογήσει την μετριοπάθειά μας.
Άφησα λοιπόν το χαρτί να κιτρινίσει, γιατί την αλήθεια την μοιράζω με χαμόγελο.
