Προστάτες...(κάποιες πρόχειρες μη καλογραμμένες σκέψεις)

Ποιος υπερασπίζεται την ευτυχία?

Ποιος υπερασπίζεται μια δίκαιη νοοτροπία?

Δέχομαι τις κουβέντες, κουβέντες των ανθρώπων όπου καθένας έχει να σου πει και τη δική του ιστορία. Πολλές φορές χάνω την αλήθεια του λόγου, γιατί αδυνατώ να διακρίνω τις προθέσεις των ανθρώπων.

Πάραυτα, δεν έχω λόγο να παίξω τον δικαστή για να κρίνω το δίκαιο. Αναρωτιέμαι όμως ποιος έκρινε για μένα χωρίς εμένα, πως όλα θα τα δέχομαι? Αν η δημοκρατία μου και ο πολιτισμός μου, αν το δικαίωμα του λόγου και της ελευθερίας μου, φαίνονται αδυναμίες τότε αυτός που θα τα εκμεταλλευτεί, αυτοί που χρόνια τα εκμεταλλεύονται στο όνομα της αγάπης και του κοινού καλού, δεν είναι τίποτα άλλο από μικρά φοβισμένα ανθρωπάκια.

Ποιος σας είπε πως δεν μεγάλωσα? ποιος σας είπε πως δεν έχω κρίση ?απλά σας λυπάμαι, λυπάμαι την ηλικία σας. Θλίβομαι για την νοοτροπία που τόσα χρόνια σας έχουν πείσει να ακολουθείται με λόγια ντυμένα στο ψέμα, για να προασπίζεστε το τομάρι και το συμφέρον σας. Κι όλα αυτά στο όνομα της ελευθερίας.

Απαξιώνω να σας απαντήσω, όμως δεν σας κρύβω πως με πληγώνεται. Έχω κουραστεί το ίδιο έργο.

Μα γιατί να σας αφήνω στην ιδέα πως κάνετε κάτι σπουδαίο?

Νομίζεται πως είστε σπουδαίοι, νομίζεται πως σας πιστεύουμε?

Μείνετε στον ύπνο σας και θα’ ρθει η στιγμή που θα’ στε μόνοι. Θα βιώσετε την πιο σκληρή απάντηση, την μοναξιά σας.

Δείτε με να πετάω και περιγελάστε με. Δείτε με να χαμογελάω και κλωτσήστε με. Δείτε με να κλαίω και πατήστε με.

Μα όσο κι αν προσπαθείτε, σημασία δεν θα' χετε από μένα καμιά. Όσο κι αν με χτυπάτε, δεν θα το λερώσω το χέρι μου για τα δικά σας αρρωστημένα μυαλά.

Ξεπέρασα τους φόβους, ξεπέρασα κι εσάς.

Κι όταν με μαστιγώνεται με λόγια βαριά εγώ θα σας λυπάμαι όλο και πιο πολύ.

Όμως δεν θα με κάνετε να σας μισήσω, δεν θα αλλοιώσετε τις αξίες μου, δεν θα αλλοιώσετε τις ελευθερίες μου. Κι αν γι αυτό, σας μοιάζω ευάλωτη, τότε καλύτερα ευάλωτη παρά ένας ακόμα βασανιστής σαν κι εσάς. Καλύτερα δυνατή με αδυναμίες, παρά δυνατή με φόβους.

Με τον φόβο δεν θα καταφέρεται να με ελέγξετε, ούτε καν να με εξοργίσετε.

Τους φόβους και τα πρέπει τα έσυρα απ το τέλος, έως την αρχή και τα ξεκοκάλισα με τα δόντια.

Εσείς τα κάνατε καθημερινό γεύμα με σάλτσες από ψέματα κι εκφοβισμούς. Όμως στην γεύση την ίδια αηδία μένουν να έχουν.

Μια αηδία εμετική όπως και τα κόμπλεξ σας.

Έμαθα να ακούω, να τα ακούω όλα. Έμαθα να σέβομαι, να τα σέβομαι όλα μέχρι αηδίας.

Κι αν άκουσα δεν υπάκουσα κι αν δέχτηκα δεν αποδέχτηκα.

Έμαθα να καταλαβαίνω τους ανθρώπους, να τους συμπονώ, να τους προσφέρω, να τους αγαπώ,γιατί ήταν άνθρωποι, άνθρωποι δικοί μου. Μα βλέπεις τις ελευθερίες σήμερα οι άνθρωποι έχουν μάθει μόνο να τις εκμεταλλεύονται. Σε βλέπουν ελεύθερο και θέλουν αμέσως να σε δέσουν, να σε ελέγξουν. Τόση είναι η βλακεία τους. ‘Ανθρωπε, του λες απόλαυσε! δέξου την ομορφιά που σου προσφέρω απλόχειρα! Κι αυτός σου δίνει μια στο χέρι.

Με έμαθαν πως η ζωή είναι τόσο όμορφη, τόσο παραδεισένια. Πως οι επιλογές είναι στο χέρι μου. Μα αυτοί που μου το έμαθαν, δεν σεβάστηκαν την ελευθερία μου. Μου προσέφεραν τις πιο ωραίες αναμνήσεις, τα πιο πλούσια αγαθά, όμως δεν άκουσαν την γνώμη μου.Τους ευχαριστώ, ναι! τους ευχαριστώ που με αγάπησαν, τους ευχαριστώ που ήταν πλάι μου, τους ευχαριστώ για όσα μου προσέφεραν. Μα σαν μεγάλωσα, δεν δέχτηκαν να με ακούσουν. Σαν μεγάλωσα με πίεσαν, για να με ελέγξουν. Σαν μεγάλωσα είχαν απαιτήσεις από μένα, όχι για μένα αλλά γι αυτούς. Δεν με ρώτησαν τι θέλω γιατί λένε πως ήξεραν τι θέλω. Ήξεραν λέει πιο είναι το καλό μου. Τώρα που μεγάλωσα ξέρω καλά πως το μέλλον μου είναι μακριά τους, μακριά απ όλους αυτούς που θέλουν να με ορίσουν.

Η ελευθερία μου δεν ορίζεται, απλά πετάει και πέταξε μακριά απ όλους τους «δήθεν» προστάτες μου.

Δεν μου χρειάζονται προστάτες, μου χρειάζονται άνθρωποι με βλέμμα αληθινό.