Αυτός ο ήχος,τόσο οικείος.
Τότε ήταν συνεχόμενος.
Θυμάμαι,ήθελε προσπάθεια να γίνει πιο έντονος,για να με φτάσει όσο πιο ψηλά ήθελα να είμαι,για να φτάσει όλα όσα ήθελα να αγγιξω,όλα οσα ήθελα να ανακαλύψω.
Τότε,μου θύμιζε την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Αυτός ο ήχος,με πήγαινε ψηλά και πάλι ξανα-ρυθμικά με επέστρεφε στο χώμα.
Ήθελε δύναμη να σπρώξω το χώμα.
Τώρα,με κουράζει..
Αυτός ο ήχος,έγινε ένα βαρύ κι εκκωφαντικό τρύξιμο.
Μένει να μου θυμίζει πως είμαι καθηλωμένη απ΄το βάρος στο χώμα.Δεν μπορώ να τον κάνω,όπως παλιά να πετάξει.
Μα ακόμα ακούω την κούνια που τρύζει,κάτι θέλει να μου θυμίσει,κατι που έχω παραλείψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου