Τα προσωπικά μας φυλαχτά

Ο άνθρωπος που φεύγει απ τη ζωή
μένει σαν το προσωπικό σου φυλαχτό
καθώς τον κρατάς στην καρδιά και στο μυαλό.
όταν τον λησμονείς να ξέρεις
είναι η λαχτάρα του μυαλού που ψάχνει για οδηγό.
κι όταν τον σκέφτεσαι να μην παγώνεις άσ' τον να σου χαϊδεύει το μυαλό
κάτι θα σου θυμίσει, ίσως όλα αυτά που είχες αγαπήσει.



Β.Χ.

Η κατάρα των τοσοδούλικων

Christopher Boffoli

Τα δάχτυλα μου φαίνονται πολλά, τα πράγματα όλα γύρω μου ακόμα περισσότερα κι όλος ο κόσμος πολύς κι απέραντος.
Πολλά από δαύτα μπορείς να τα δεις και να τα αγγίξεις, ενώ τα λίγα μοιάζουν σαν μυρμήγκια τοσοδούλικα που ποτέ δεν πρόκειται να πιάσεις.
Είναι η κατάρα των λιγοστών που όταν τα αναζητάς μένουν άφαντα.
Τα λίγα, που μπορεί να έχεις για μια στιγμή έχουν τόση αξία, προκαλούν τέτοια ευτυχία.
Κι αν κάποιοι πουν, πως χάνοντας τα πολλά παίρνουν αξία τα λίγα, έχουν χάσει το νόημα καθότι και πολλά να' χεις μπορεί να μην αξίζουν τίποτες μπροστά στο βίωμα, στο άκουσμα, στο άγγιγμα αυτών των λιγοστών.
Το να παραμένεις λάτρης των τοσοδούλικων δεν έχει απλά μια ρομαντική ομορφιά, η ανακάλυψή τους είναι πηγή για τον διψασμένο και βάλσαμο στον άρρωστο.
Γι' αυτό σου λέω φίλε μου να τα προσέχεις αυτά τα λίγα είναι καταραμένα αναγκαία!

Πιάνεις να συμμαζέψεις, όλα όσα άφησαν πίσω

Μια σκέψη, μια ιδέα μια αγκαλιά 

να τα μαζέψεις σαν σκουπίδια γιατί την ελπίδα φαίνεται να την χάσαμε 

Ούτε για την ανακύκλωση είναι..

_________________________________________________________________________________

Κάποια στιγμή περιμένεις πως θα γυρίσεις το βλέμμα πίσω και θα δείς μια μεγάλη φωτιά να τα' χει κάψει όλα και θα φανεί ένα μικρό μειδίασμα στα χείλη σου που στα' σφηξαν με τα χαμένα βλέμματά τους.

_________________________________________________________________________________

Όταν βγαίνω εκεί έξω, έχω μια ανάγκη να τα ζήσω όλα. να τα μυρίσω και να τα αισθανθώ. είναι βλέπεις το ένστικτο που δεν μπορεί να το ελέγξει κανείς.      μα σαν αντικρίσω τους επαναστατικούς, τους ανθρωποφάγους, τους τρελούς, τους παθητικούς, τους υπόλοιπους, τους λίγους και τους πολλούς, συνειδητοποιώ πως η ταμπέλα που έχουν βάλει σε καθέναν μας είναι τόσο μεγάλη αλλά καθόλου προσδιοριστική.
Γιατί τον προσδιορισμό του απάνθρωπου δεν το γράφουν στο κούτελο κανενός. μόνο που ξέχασαν αυτοί οι έξυπνοι, πως προδίδονται απ΄τις πράξεις τους, που με όποιο επίθετο και αν τις προσδιορίσουν δεν παύουν να είναι αυτό που αισθάνεσαι μια γροθιά στο στομάχι.

_________________________________________________________________________________

Και ξανά και πάλι με ζαλίζουν αυτά τα κατασκευασμένα.

Κατασκευασμένες σκέψεις, λόγια ακόμα και συναισθήματα.

Ε!ου! κάνε ένα γύρω απ΄τον εαυτό σου κι αφέσου να ζαλιστείς απ' τον χορό τον δικό σου!