Πιάνεις να συμμαζέψεις, όλα όσα άφησαν πίσω

Μια σκέψη, μια ιδέα μια αγκαλιά 

να τα μαζέψεις σαν σκουπίδια γιατί την ελπίδα φαίνεται να την χάσαμε 

Ούτε για την ανακύκλωση είναι..

_________________________________________________________________________________

Κάποια στιγμή περιμένεις πως θα γυρίσεις το βλέμμα πίσω και θα δείς μια μεγάλη φωτιά να τα' χει κάψει όλα και θα φανεί ένα μικρό μειδίασμα στα χείλη σου που στα' σφηξαν με τα χαμένα βλέμματά τους.

_________________________________________________________________________________

Όταν βγαίνω εκεί έξω, έχω μια ανάγκη να τα ζήσω όλα. να τα μυρίσω και να τα αισθανθώ. είναι βλέπεις το ένστικτο που δεν μπορεί να το ελέγξει κανείς.      μα σαν αντικρίσω τους επαναστατικούς, τους ανθρωποφάγους, τους τρελούς, τους παθητικούς, τους υπόλοιπους, τους λίγους και τους πολλούς, συνειδητοποιώ πως η ταμπέλα που έχουν βάλει σε καθέναν μας είναι τόσο μεγάλη αλλά καθόλου προσδιοριστική.
Γιατί τον προσδιορισμό του απάνθρωπου δεν το γράφουν στο κούτελο κανενός. μόνο που ξέχασαν αυτοί οι έξυπνοι, πως προδίδονται απ΄τις πράξεις τους, που με όποιο επίθετο και αν τις προσδιορίσουν δεν παύουν να είναι αυτό που αισθάνεσαι μια γροθιά στο στομάχι.

_________________________________________________________________________________

Και ξανά και πάλι με ζαλίζουν αυτά τα κατασκευασμένα.

Κατασκευασμένες σκέψεις, λόγια ακόμα και συναισθήματα.

Ε!ου! κάνε ένα γύρω απ΄τον εαυτό σου κι αφέσου να ζαλιστείς απ' τον χορό τον δικό σου!