Διαβάστε κάποια κειμενακια από την κίνηση πολιτών "Μεσοποταμία"
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Φίλες και φίλοι,
ο γιος της Κωνσταντίνας Κούνεβα, Εμμανουέλ, είναι μαθητής της Ε΄ Δημοτικού σε σχολείο των Πετραλώνων. Ο πατέρας του εργάζεται στη Βουλγαρία. Η μητέρα του (ιστορικός - που βγάζει τίμια το ψωμί της στη χώρα μας σαν καθαρίστρια) πληρώνει το θάρρος της γνώμης της και την αντίστασή της απέναντι στην βάρβαρη εκμετάλλευση και την ασυδοσία της εργοδοσίας.
Ο εκπαιδευτικός κόσμος της Αθήνας είναι ανάστατος και συγκλονισμένος.
Η γυναίκα έχασε το φως της και παλεύει για τη ζωή της.
Πού κατρακυλάμε;
Φίλοι και φίλες,
αυτό δεν πρέπει να περάσει έτσι. Από παντού μας κυκλώνει η ανθρώπινη δυστυχία: δυστυχισμένοι και ταλαίπωροι μετανάστες, ναρκομανείς/ανθρώπινα σκουπίδια, ψυχικά πάσχοντες παρατημένοι στη μοίρα τους, άνεργοι, φτωχοί, άρρωστοι αντικείμενα κοροϊδίας στο ανύπαρκτο ΕΣΥ, σωφρονιστικό σύστημα ευφημισμός, παιδιά έξω από τα σχολεία, δίχως μέλλον, και γυναίκες θύματα της σεξουαλικής εμπορίας... Ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς.
Ζούμε σε μια κοινωνία εκμετάλλευσης και βαρβαρότητας και ο ανθρώπινος πόνος δεν έχει όρια. Εθιστήκαμε.
ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΕΤΣΙ.
Η ευθύνη όλων μας είναι μεγάλη. Πρέπει να αντιδράσουμε. Με όλους τους τρόπους.
Με τη συμμετοχή μας σε όλες τις εκδηλώσεις που θα προγραμματισθούν.
Με το λόγο μας. Ενυπόγραφα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπούμε.
Με την έμπρακτη αλληλεγγύη μας στο συγκεκριμένο συνδικάτο.
Με την απαίτηση για εφαρμογή (και έλεγχο της εφαρμογής) της εργατικής νομοθεσίας. Είναι ντροπή μέσα από την ασύδοτη λειτουργία θεσμών όπως οι εργολαβίες και υπεργολαβίες να γίνεται ενοικίαση/υπενοικίαση εργαζομένων με όρους σκλαβιάς και οι αρμόδιοι εμπλεκόμενοι φορείς και πρόσωπα να βολεύονται και να κοιτάζουν αλλού αντί να κάνουν το καθήκον τους.
Με την έμπρακτη (και οικονομικά) αλληλεγγύη μας στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και το γιο της.
Δεν είναι Χριστούγεννα, είναι η κάθοδος στον Άδη γι' αυτό το αγόρι και τη μάνα του.
Είναι μαθητής μας, ένα ώριμο παιδί. Θα κάθεται στο θρανίο απέναντί μας.
Η μάνα του δεν έκανε παρά το σωστό.
Τι πρέπει να κάνουμε εμείς για να μπορούμε να τον κοιτάμε στα μάτια;
Χάρης Παπαδόπουλος,
σχολικός σύμβουλος δημ. εκπαίδευσης της 2ης περιφέρειας της Αθήνας
26-12-08
Φίλες και φίλοι,
ο γιος της Κωνσταντίνας Κούνεβα, Εμμανουέλ, είναι μαθητής της Ε΄ Δημοτικού σε σχολείο των Πετραλώνων. Ο πατέρας του εργάζεται στη Βουλγαρία. Η μητέρα του (ιστορικός - που βγάζει τίμια το ψωμί της στη χώρα μας σαν καθαρίστρια) πληρώνει το θάρρος της γνώμης της και την αντίστασή της απέναντι στην βάρβαρη εκμετάλλευση και την ασυδοσία της εργοδοσίας.
Ο εκπαιδευτικός κόσμος της Αθήνας είναι ανάστατος και συγκλονισμένος.
Η γυναίκα έχασε το φως της και παλεύει για τη ζωή της.
Πού κατρακυλάμε;
Φίλοι και φίλες,
αυτό δεν πρέπει να περάσει έτσι. Από παντού μας κυκλώνει η ανθρώπινη δυστυχία: δυστυχισμένοι και ταλαίπωροι μετανάστες, ναρκομανείς/ανθρώπινα σκουπίδια, ψυχικά πάσχοντες παρατημένοι στη μοίρα τους, άνεργοι, φτωχοί, άρρωστοι αντικείμενα κοροϊδίας στο ανύπαρκτο ΕΣΥ, σωφρονιστικό σύστημα ευφημισμός, παιδιά έξω από τα σχολεία, δίχως μέλλον, και γυναίκες θύματα της σεξουαλικής εμπορίας... Ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς.
Ζούμε σε μια κοινωνία εκμετάλλευσης και βαρβαρότητας και ο ανθρώπινος πόνος δεν έχει όρια. Εθιστήκαμε.
ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΕΤΣΙ.
Η ευθύνη όλων μας είναι μεγάλη. Πρέπει να αντιδράσουμε. Με όλους τους τρόπους.
Με τη συμμετοχή μας σε όλες τις εκδηλώσεις που θα προγραμματισθούν.
Με το λόγο μας. Ενυπόγραφα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπούμε.
Με την έμπρακτη αλληλεγγύη μας στο συγκεκριμένο συνδικάτο.
Με την απαίτηση για εφαρμογή (και έλεγχο της εφαρμογής) της εργατικής νομοθεσίας. Είναι ντροπή μέσα από την ασύδοτη λειτουργία θεσμών όπως οι εργολαβίες και υπεργολαβίες να γίνεται ενοικίαση/υπενοικίαση εργαζομένων με όρους σκλαβιάς και οι αρμόδιοι εμπλεκόμενοι φορείς και πρόσωπα να βολεύονται και να κοιτάζουν αλλού αντί να κάνουν το καθήκον τους.
Με την έμπρακτη (και οικονομικά) αλληλεγγύη μας στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και το γιο της.
Δεν είναι Χριστούγεννα, είναι η κάθοδος στον Άδη γι' αυτό το αγόρι και τη μάνα του.
Είναι μαθητής μας, ένα ώριμο παιδί. Θα κάθεται στο θρανίο απέναντί μας.
Η μάνα του δεν έκανε παρά το σωστό.
Τι πρέπει να κάνουμε εμείς για να μπορούμε να τον κοιτάμε στα μάτια;
Χάρης Παπαδόπουλος,
σχολικός σύμβουλος δημ. εκπαίδευσης της 2ης περιφέρειας της Αθήνας
26-12-08
Για την Κωνσταντίνα Κούνεβα
Πρέπει να της πούμε ότι δεν είναι μόνη. Να ζεστάνουμε την καρδιά της. Να της σφίξουμε το χέρι. Να σιωπήσουμε μπροστά στη γενναιότητά της. Να υποκλιθούμε στην αξιοπρέπειά της.
Και να την ακολουθήσουμε. Για να είναι προσεχτική η Ιστορία στο βούλευμα του μέλλοντός μας
Μπάμπης Μαυρίδης, Σχολικός Σύμβουλος 22ης Περιφέρειας Θεσσαλονίκης
Δεκέμβριος 2008
ΑΥΡΙΟ
Τώρα,
η αναίδεια του ασπόνδυλου καπνού
έκρυψε τη λάμψη του ήλιου.
Αυτός,
σάστισε ξαφνιασμένος μπροστά
στο θράσος της ιεροσυλίας
και σκοτείνιασε.
Τώρα,
των φωνασκούντων ο ασήμαντος λόγος
την αγορά του δήμου κυρίεψε.
Αυτή,
είδε την άπειρη δύναμη του τίποτα,
να εμποτίζει τη δημόσια σκέψη
και σιώπησε.
Σήμερα η νίκη του σκότους σκεπάζει τη μέρα,
σήμερα η φρίκη υψώνει σημαία θριάμβου,
σήμερα ο Πιλάτος τα χέρια του πλένει με αίμα,
σήμερα οι άγγελοι πενθούν ηττημένοι,
σήμερα οι σοφοί ξεδιψούν με άλαλον ύδωρ,
σήμερα οι λύκοι δε φοράνε μανδύα προβάτου,
σήμερα οι εχθροί των ανθρώπων τα τείχη διαβήκαν.
Προσάγω το βλέμμα μου
στις βραδινές σκιές των δέντρων
και οδηγώ την ελπίδα μου
στο καθαρό γέλιο των παιδιών.
Η αθωότητά τους
κουνάει ένα μαντίλι στο αύριο.
Το βλέπουν να έρχεται,
κι ανάβουν λαμπάδες
στα χέρια αυτών, που ξημερώνουν πενθώντας.
Μακριά νύχτα, η νύχτα του πένθους.
Το σκοτάδι της θρέφει το σπόρο της γέννας.
Το δάκρυ της ποτίζει τα βάγια της θριαμβικής επιστροφής.
Ο πόνος ετοιμάζει το δρόμο για αύριο,
που θα ’ρθει η περήφανη μέρα.
Μπάμπης Μαυρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου