"Με συγχωρείτε δεν ήθελα να σας προσβάλω" "Τότε λοιπόν δεν με προσβάλατε"

Έχω κουραστεί να συνομιλώ (και σκόπιμα δεν χρησιμοποιώ την λέξη συζητώ),με ανθρώπους που εκφράζονται μέσα από κονσέρβες.
Για να γίνω περισσότερο κατανοητή:
Τελευταία, έχει αρχίσει να με τρομάζει το γεγονός ότι με ανθρώπους που μπορέι να έχουμε διαφορετική οπτική,πεποίθηση ή θέση πάνω σε ένα θέμα,απλά δεν μπορεί να υπάρξει επικοινωνία. Παρατηρώ πως πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούμε τα κουτάκια μας,τις κονσέρβες μας,όπως μ΄αρέσει να λέω-και τι εννοώ,κάθε λογής τυποιποιημένη έκφραση,απόλυτες φράσεις και λόγια από αυθεντίες-ως άμυνα απέναντι στο φόβο του να εκθέσουμε τον εαυτό μας.
Προσπαθώντας, λοιπόν να τους οδηγήσω έξω από το μικρό κουτάκι τους με κάθε ηρεμία,ψυχραιμία και υπομονή,ώστε να υπάρξει μια στοιχειώδης συζήτηση-επικοινωνία κι όχι μια ανούσια ανταλλαγή από λόγια,λόγια,λόγια αποτυγχάνω.
Σταματάω να συμμετέχω σ΄αυτό το σουρεαλιστικό παιχνίδι,άλλωστε στόχος μου δεν είναι να πείσω (θεωρώ λάθος μια συζήτηση να ξεκινάει με στόχο το να πείσει,αλλά πιο επικοδομητηκό και ουσιώδες να ξεκινάει από ενδιαφέρον από την ανάγκη για επικοινωνία και ζύμωση). Οπότε καταλήγω να απαξιώ να συνεχίσω να παίζω αυτό το παιχνίδι.
Και που θέλω να καταλήξω,γιατί τα λεω όλα αυτά.
Σίγουρα όλοι θα έχουμε βρεθεί σε ανάλογες καταστάσεις,ίσως και πιο συχνά για μερικούς απ΄ότι θα θέλαμε να φανταστούμε.
Το να λέμε όμως απλά ένα ¨απαξιώ",δεν σημαίνει πως υποτιμάμε τους συνομιλητές μας,σε καμία περίπτωση,ούτε πως είναι ένας τρόπος άμυνας,αλλά θέμα κουλτούρας.
Ειδάλλως,θα βρεθούμε στη συνέχεια να νιώσουμε θυμό,θλιψη ή ακόμα και να νιώσουμε προσβεβλημένοι.
Τί όμως θα έχουν να μας προσφέρουν όλα αυτά τα συναισθήματα,πέρα απ΄το να μας χαλάσουν την μέρα.
Επειδή όμως η συναισθηματική ισορροπία μας έχει μεγαλύτερη σημασία,καλό είναι να ζυγίσουμε τα πράγματα και να δούμε, αν με το να συνεχίσουμε αυτό το παιχνίδι και να οδηγηθούμε σε λεκτικούς διαξυφισμούς κι εντάσεις θα μας κάνει να χάσουμε περισσότερα ή λιγότερα, απ αυτό που θέλουμε να κερδίσουμε (ας αναρρωτηθούμε όμως πρώτα τι θέλουμε τελικά να κερδίσουμε).
Σ΄αυτό το σημείο,θέλω να θέσω πως υπάρχει μια σύγχηση,στο να μπερδεύουμε μια ανούσια προσβολή ή παρεξήγηση με την συναισθηματική βλάβη,πράγμα που έχει επιτραπεί από μια παρωχημένη κουλτούρα ανεμελειάς,με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές σε τέτοιες καταστάσεις να λέμε στον συνομιλητή μας για το πόσο μας πλήγωσε αυτό που είπε,ποσο μας προσέβαλε και πως θα του κρατήσουμε κακία και δεν θα του ξαναμιλήσουμε κι άλλα τέτοια.

Και για να ξεκαθαρίσω αυτό που θέλω να πω,παραθέτω ένα άπόσπασμα, που για μένα αποτελεί αρχή,αν και δύσκολα εφαρμόσιμη. Όμως,πιστέψτεμε είναι μεγάλη αρετή να ξέρεις πότε χρειάζεται να σταματάς,πριν ο εγωισμός κι η επιμονή σε ρίξουν στον γκρεμό:

"Να αποσύρεις τη γνώμη σου και αποσύρεται και το παράπονο "Προσβλήθηκα".

Να αποσύρεις το παράπονο ¨Προσβλήθηκα" και αποσύρεται και η προσβολή.

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ